Camino Francés

Het leeuwendeel van de pelgrims die jaarlijks hun Compostela in Santiago afhalen, start in St. Jean Pied-de-Port, aan de voet van de Franse Pyreneeën. De gevolgde route via Roncesvalles, Pamplona, Logroño, Burgos en Léon van 800 km. staat bekend als de Camino Francés, de Franse weg,

Ook ik was eerst van plan hier te starten, maar omdat ik waarschijnlijk maar hooguit één kans krijg, heb ik besloten mijn vertrekpunt zo ver als verantwoord terug naar Nederland te leggen. Dat is dus om rekenkundige redenen Sermizelles geworden, een vlek met treinstation, te voet 2 uur noordelijk van Vézelay.

Over Vézelay zal ik later wel meer schrijven, hier volsta ik nu met de mededeling dat Vézelay op een internationaal knooppunt van oude pelgrimswegen naar Santiago, Rome en Jeruzalem ligt. Een mooi punt dus om in april aan de 900 km door Frankrijk te beginnen. Deo volente.

Pakezel

Een pelgrim in vroeger tijden was vaak een simpel mens, met simpele middelen en simpele motieven. Óf men wilde daadwerkelijk eer bewijzen aan de apostel Jacobus de Meerdere, óf men werd daartoe door een kerkelijke of wettelijke straf gedwongen. De weinige spullen die men had, werden zelf gedragen, een enkele rijkere zondaar kocht een ezel. Ook heden ten dage zie je in de reisgidsen bij de onderkomens langs de weg nog wel de toevoeging 'wifi, met weidegrond'.

Ik pelgrimeer om verschillende redenen, variërend van sportief, toeristisch, cultuur-historisch tot spiritueel. Met het noemen van louter de eerste drie motieven schijn je overigens te moeten uitkijken bij het aanvragen van het compostelaat.

"Religioso señor, sólo religioso".

Op het bijgaande filmpje staat een gedeelte van mijn bagage. Het is nog heel wat, maar gelukkig is het wel allemaal ultra-light en high-tech. Want ezel als ik ben, draag ik mijn spullen op mijn eigen rug. Om godsdienstige redenen, uiteraard.

Op speciaal verzoek...

Op speciaal verzoek van Paul, een vandaag nog ouder geworden schoolvriend, volgt hier dan de eerste post. Het is nog januari, april is ver weg en er kan van alles gebeuren. Gister het blog van ene Cyriel gelezen, een Limburgse opa die vorig jaar zonder klacht of tegenspoed de hele Camino Francès heeft afgeraffeld met dagmarsen van meer dan 30 km. Ik werd er depri van.

Dan maar het boek van de dikke komiek (de Duitse Paul de Leeuw) Hape Kerkeling. Die gaat totaal ongetraind op de 1e etappe al stuk en sjoemelt er op los, maar geniet wel van de tocht. Erg leuk zijn ook zijn inzichten van de dag, zoals 'Hoewel ik de bergtop door de mist niet kan zien, is hij er toch!' en 'sommige dingen heb je niet voor niets meegezeuld'. Hij blijft menselijk en dat heb je ook wel nodig als je 1.700 km aan één stuk gaat lopen.

Waarom precies weet ik zelf nog niet goed. Gister voor het eerst met (halve) bepakking gelopen en dat ging goed, maar na de 11 km van vandaag was ik op de terugweg met harde tegenwind gesloopt. En dan is het fijn als je vrouw aan je heeft gedacht: de pelgrimstocht naar Santiago heeft niet voor niets de bijnaam de Camino del Vino! Ik neem nog een glaasje op de verjaardag en gezondheid van Paul en Roel. Morgen rustdag en ik neem me voor die straks in het eggie ook te nemen!