Ik verhuis!

Omdat ik niet helemaal tevreden ben met de lay-out en de interactiviteit van dit weblog, ga ik verhuizen naar reislogger, dat die opties in mijn ogen wel heeft. Dit dagboekje wordt dus niet meer bijgehouden. Wil je op de hoogte blijven van mijn reisavonturen, verhuis dan mee naar pelgrimgerard.reislogger.nl/

It Giet Oan!

Vandaag was mijn controle-foto in Den Haag, met direct vonnis. Zoals het kopje boven dit stukje al doet vermoeden, was de uitslag gunstig. Het gaat dus door, it giet oan! Ik heb de afgelopen maanden voor honderden euro's aan uitrusting gekocht en honderden kilometers geoefend, maar pas nu is het zeker.

Wel heb ik, in een goed gesprek met de longarts, de assistent en Henriëtte besloten de reis in tweeën te knippen. Het is nu de bedoeling begin juni vanuit Zuid-Frankrijk terug te reizen voor een dan geplande scan en bloedonderzoek. Zonder deze 'knip' zou de scan pas begin augustus kunnen plaatsvinden en da's teveel risico.

Zoals de plannen nu zijn, gaan we na die scan lekker met de camper op vakantie en loop ik daarna hopelijk het 2e, Spaanse gedeelte van de Camino.
Ik zie wel, voorlopig staat het licht op groen: it giet oan!

J.C.

Ik ben chagrijnig. In mijn nieuwe wandelsokken vallen gaten, overigens liefdevol gestopt door mijn vrouw. Maar ja, als je chagrijnig bent, geef je je niet zo maar gewonnen. Komt nog bij dat ik gisteren in een poging de rits van een eveneens nieuwe fleece-trui te repareren, die trui bijna tot vest promoveerde.

Dan naar even aan de gang met de net aangeschafte tablet. Je raadt het al: totaal vastgelopen op een systeem update. Die op zijn beurt ook weer mislukt is, Niets lukt, niets helpt, Maar ach, het zijn maar spullen, waar maak je je druk over?

Nou, waar ik me druk over maak, wat er eigenlijk achter zit, is de aanstaande controle-foto in het ziekenhuis. Is die foto foute boel, dan gaat de hele onderneming niet door en is het -nog zwarter- misschien wel einde wedstrijd... Mja, wat kan je doen? Niets, wat ik kon doen, heb ik gedaan: stapje voor stapje mijn medicijnen (lees: pijnstillers) afgebouwd en de kilometers juist opgebouwd.

Wat nu nog rest, is een laatste chagrijnige uithaal naar de heer J.C. te B. Dit heerschap beweert namelijk in de rust van de wedstrijd tegen K. met 2-0 voor te staan. Ik ben bang dat de meeste mensen die ooit tegen K. hebben gespeeld, die wedstrijd verloren hebben. Om te beginnen sta je al voor de aftrap 0-2 achter, speel je altijd uit en tellen de doelpunten van K. dubbel. Op zijn best kom je dus diep in blessuretijd gelijk, waarna je er via strafschoppen alsnog uitvliegt.

Behalve natuurlijk als je J.C. heet, maar da's logisch. En natuurlijk kan Hij geluk en gelijk hebben, ik wens het Hem allebei in ruime mate toe. Maar Zijn Boodschap luidt dat je een slechte pot hebt gespeeld, als je niet wint. Eitje! En daar word ik pas echt chagrijnig van!

DDay-3Weeks

Omdat het prachtig, zonnig weer was, heb ik eerst 's ochtends met Henriëtte en Tobi een wandeling naar Willige Langerak gemaakt. Terug liepen we onder aan de dijk, beschut tegen de snijdende noord-oostenwind.

Na de lunch (kliekje pasta, mjum) heb ik even overwogen de rest van het programma over te slaan, maar ja, uiteindelijk heb ik daarmee alleen maar mezelf. Ik liep eerst over de dijk, heerlijk met mijn hoofd in de zon en de wind in de rug.

Omdat ik de kale weilanden terug vreesde, besloot ik een stukje af te steken door niet via de Bergweg en de Kadijk te lopen, maar via de Bovenberg, in de beschutting van de huizen. Tussen de vele bungalows en boerderettes staan ook nog tal van fraaie, oude boerenhoeves. Deze trainingsweek zit erop, nog maar drie! te gaan...

Zon en hagel

Dankzij het onvolprezen buienradar stelde ik mijn start vanmorgen een minuut of 10 uit, at lekker een banaantje terwijl buiten de hagelstenen de straat bombardeerden. De hagel ging over in zachte regen en in de laatste druppels vertrok ik voor de mars van vandaag: 20 km. met bepakking.

Het lopen ging iets minder soepel dan gister, ik vermoed dat er nog een beetje vermoeidheid in de benen zit. Gelukkig heb ik nog geen blaren opgelopen, ondanks het feit dat er nu al in 2 van de 3 paar gekochte wandelsokken een gat en slijtageplekken zitten. Omdat ik de bonnetjes niet meer heb, bestond mijn wraak uit het schrijven van een slechte review op de site van Vrijbuiter.

Gelukkig heb ik mijn hardloopsokken van Falke nog, die vandaag prima voldeden. Ik denk dat ik dan maar een paar wandelsokken van Falke bijbestel, maar niet bij Vrijbuiter. Mijn rondje van 15 km. wordt een beetje eentonig, maar goed, ik hoef nog maar een dikke maand vol te houden. En morgen heb ik een fijne rustdag, mede vanwege de fysio.

Out of Paradise

Vandaag was het weer winter, koud met heel af en toe een waterig zonnetje. Op zich wel goed wandelweer voor de eerste keer 20 km! Na 2¾ uur pauzeerde ik thuis voor de lunch, om na drie kwartier de laatste 5km te lopen. Dit deed ik met lusjes rond Bonrepas en Schoonhoven-Oost, waar ik bij de laatste locatie een goed overzicht kreeg van alle bouwactiviteiten.

Wie de foto's en filmpjes op dit blog tot nu toe heeft bekeken, moet haast wel denken dat ik in een ongerept paradijsje woon, maar helaas zijn Adam en Eva ook uit mijn woonplaats verdreven. Vroeger (opa vertelt) was Schoonhoven prachtig als je uit Utrecht aankwam. Je zag van verre al de kerktoren en de hoge bomen van het park en als je dichterbij kwam ook de fijnere silhouetten van het stadhuis en de watertoren en de door lelijkheid mooie schoorsteen van de Hasco.

Tegenwoordig rijd je eerst langs industrieterreinen en een paar lukraak in de polder gedropte woonwijkjes, met als enige voorziening een megalomaan grote en door ontwerp en materiaalkeuze nu al verpauperd uitziend schoolcomplex. Bah! Kijk en huiver. O ja, de 20 km. ging goed. Ben wel moe, maar vanavond ga ik lekker uit eten met vrouwlief bij Springer en genieten van het afscheidsconcert van 'The Good Brothers'.

Lente!

Ja, zo wordt wandelen wel heel leuk! Hoewel, voordat ik de straat uit was, lag ik al voorover op mijn knieën door een bevroren plas. De schade viel mee, wat schaafwondjes en een gedeukt ego. Gelukkig was het weer te mooi om lang te somberen: het leek wel lente! De 15km. met rugzak vlogen om, ondanks (of dankzij?) de vele korte stops voor de foto's van bijgaand filmpje. Enjoy :)

IJzige noordooster

Met een ijzige noordooster leek het me vandaag wederom beter eerst de Lekdijk naar het westen te lopen en dan in de relatieve beschutting van huizen en bosjes terug. Omdat mijn veter voor de 2e keer los ging, besloot ik even bij een stenen tafel een goede knoop te leggen, Zo kon ik ook meteen de tafel zelf eens bekijken, die daar geplaatst is na afronding van de laatste dijkverzwaring vorig jaar.

Ik ben nu qua trainingsdagen gemeten net over de helft van mijn schema, qua kilometers helaas nog niet, maar ook dat gaat de goede kant op. Donderdag wil ik voor het eerst 20km. lopen, zonder bepakking en met een lunchpauze thuis op de 15. Ik ben benieuwd. Dit soort dagmarsen van 20-25 km. wil ik straks onderweg naar Santiago ook gaan lopen, dus het gaat er langzamerhand op lijken.

Geen praatjes maar plaatjes

Vandaag maar eens wat minder woorden en een wat groter plaatje. De dag na fysiotherapie voel ik me meestal licht geradbraakt, zodat ik de 15 km. van vandaag besloot zonder rugzak af te leggen. En zonder pauze, dat dan weer wel :-). Het bleef vandaag droog en met een mix van zon en wolken was het aangenaam wandelweer.

(Me)sjokke met stokke

Overal kan je lezen en horen hoe belangrijk wandelstokken zijn. Zeker niet alleen om sneller te gaan, maar juist meer als steun en toeverlaat tijdens het klimmen en dalen. Dat goede, telescopisch verstelbare stokken in de heuvels en bergen hun nut bewijzen, snap ik wel. Ook off-road op oneffen en/of modderige paden zie ik het wel voor me, maar op asfalt?

Ik zag vroeger wel eens van die oefen-bejaarden sjokken met stokken als ik in een hardlooptraining voorbijflitste. "Mesjokke", dacht ik dan, met een meewarige glimlach. En nu loop ik daar dus zelf , langs een drukke Provinciale Weg in de avondspits. Ja, als je voor lul wilt lopen, moet je het ook gelijk goed doen :).

Maar kijk, het valt mee. Na een paar honderd meter heb ik de slag te pakken en ik heb het idee dat ik ook sneller ga, zonder extra inspanning. Dat blijkt op mijn 'controle-kilometertje' ook te kloppen: ik klok exact 10 minuten, zes kilometer per uur dus. Het gaat me niet om de snelheid, maar die stokken geven dus extra kracht en die kan ik straks wel goed gebruiken. Die gaan mee dus!

Eerste serieuze test

Vandaag was de eerste serieuze test: een route over de Kadijk, Tussenlanen en Dijklaan Bergambacht, en via Ammerstol met een korte pauze, terug naar huis. Precies 15 km, met 6 1/2 kilo bepakking. Omdat er hagel en onweer is voorspeld, ben ik al om 10 uur op pad.

Het zonnetje is lekker, maar de NW-wind is guur en heeft vrij spel over de kale akkers en weilanden rond de Kadijk. Op de Lekdijk is het een mix van zon en wolken en alhoewel ik de wind nu min of meer mee heb, kom ik verkleumd aan bij het (gesloten) koffiehuis Ammerstol.

Hier pauzeer ik een minuut of 10 met gloeiend hete bouillon uit mijn thermosfles. Wat kan dat lekker zijn! De laatste 4 km zijn toch nog wel zwaar. Moe, koud en bezweet bereik ik mijn refuge pèlerin, waar als beloning een lekkere lunch wacht. Test geslaagd!

http://www.mapmyrun.com/routes/view/add_to_website/977411735

Pillen

Net als bij de voorbereiding voor de Rotterdam Marathon loop ik nu (hoop ik) in veel slechter weer dan dat ik straks voor de kiezen krijg. Ik moest vandaag af en toe echt leunen op de stormwind en één keer woei zelfs mijn ijsmuts, die ik tot over mijn oren had getrokken, af.

Tussen nu, 1 februari en de daadwerkelijke start op 1 april, liggen nog maar 2 maanden, waarin ik nog veel kilometers moet maken, maar dat gaat denk ik wel lukken. Een andere hindernis is een controle-foto, begin maart. Maar goed, daar kan ik weinig aan veranderen.

Blijft over het laatste en grootste probleem: de berg aan medicijnen die ik nu al ruim 2 jaar slik tot een hanteerbaar heuveltje terugbrengen. Ik ben nu al 5 weken lang bezig elke week één pilletje minder te nemen. Dat lijkt niet veel, maar bij een voettocht van ruim 3 maanden is er van elk tablet een voorraad van 100 nodig. En ik slik(te) er, schrik niet, 22!

Camino Francés

Het leeuwendeel van de pelgrims die jaarlijks hun Compostela in Santiago afhalen, start in St. Jean Pied-de-Port, aan de voet van de Franse Pyreneeën. De gevolgde route via Roncesvalles, Pamplona, Logroño, Burgos en Léon van 800 km. staat bekend als de Camino Francés, de Franse weg,

Ook ik was eerst van plan hier te starten, maar omdat ik waarschijnlijk maar hooguit één kans krijg, heb ik besloten mijn vertrekpunt zo ver als verantwoord terug naar Nederland te leggen. Dat is dus om rekenkundige redenen Sermizelles geworden, een vlek met treinstation, te voet 2 uur noordelijk van Vézelay.

Over Vézelay zal ik later wel meer schrijven, hier volsta ik nu met de mededeling dat Vézelay op een internationaal knooppunt van oude pelgrimswegen naar Santiago, Rome en Jeruzalem ligt. Een mooi punt dus om in april aan de 900 km door Frankrijk te beginnen. Deo volente.

Pakezel

Een pelgrim in vroeger tijden was vaak een simpel mens, met simpele middelen en simpele motieven. Óf men wilde daadwerkelijk eer bewijzen aan de apostel Jacobus de Meerdere, óf men werd daartoe door een kerkelijke of wettelijke straf gedwongen. De weinige spullen die men had, werden zelf gedragen, een enkele rijkere zondaar kocht een ezel. Ook heden ten dage zie je in de reisgidsen bij de onderkomens langs de weg nog wel de toevoeging 'wifi, met weidegrond'.

Ik pelgrimeer om verschillende redenen, variërend van sportief, toeristisch, cultuur-historisch tot spiritueel. Met het noemen van louter de eerste drie motieven schijn je overigens te moeten uitkijken bij het aanvragen van het compostelaat.

"Religioso señor, sólo religioso".

Op het bijgaande filmpje staat een gedeelte van mijn bagage. Het is nog heel wat, maar gelukkig is het wel allemaal ultra-light en high-tech. Want ezel als ik ben, draag ik mijn spullen op mijn eigen rug. Om godsdienstige redenen, uiteraard.

Op speciaal verzoek...

Op speciaal verzoek van Paul, een vandaag nog ouder geworden schoolvriend, volgt hier dan de eerste post. Het is nog januari, april is ver weg en er kan van alles gebeuren. Gister het blog van ene Cyriel gelezen, een Limburgse opa die vorig jaar zonder klacht of tegenspoed de hele Camino Francès heeft afgeraffeld met dagmarsen van meer dan 30 km. Ik werd er depri van.

Dan maar het boek van de dikke komiek (de Duitse Paul de Leeuw) Hape Kerkeling. Die gaat totaal ongetraind op de 1e etappe al stuk en sjoemelt er op los, maar geniet wel van de tocht. Erg leuk zijn ook zijn inzichten van de dag, zoals 'Hoewel ik de bergtop door de mist niet kan zien, is hij er toch!' en 'sommige dingen heb je niet voor niets meegezeuld'. Hij blijft menselijk en dat heb je ook wel nodig als je 1.700 km aan één stuk gaat lopen.

Waarom precies weet ik zelf nog niet goed. Gister voor het eerst met (halve) bepakking gelopen en dat ging goed, maar na de 11 km van vandaag was ik op de terugweg met harde tegenwind gesloopt. En dan is het fijn als je vrouw aan je heeft gedacht: de pelgrimstocht naar Santiago heeft niet voor niets de bijnaam de Camino del Vino! Ik neem nog een glaasje op de verjaardag en gezondheid van Paul en Roel. Morgen rustdag en ik neem me voor die straks in het eggie ook te nemen!